W 1134 roku w Neapolu powstała pierwsza Akademia Jeździecka. Pracowali tam słynni mistrzowie jazdy konnej, którzy fachowo uczyli jazdy konnej. Preferowano jazdę na całkowicie podporządkowanym koniu, poruszającym się w skróconych chodach. Jeźdźcy siedzieli głęboko w siodle, używając długich strzemion i stosowali ostre kiełzna. Opór konia łamano poprzez kary, które we współczesnych czasach byłyby ostro karane.
Metody pracy z koniem były bardzo drastyczne. Jednym ze sposobów było dawanie koniowi, który nie chce iść do przodu zapaloną słomę pod ogon. Takiemu postępowaniu sprzeciwił się w 1625 roku żołnierz, dyplomata i uczony Antoine de Pluvinel. Skupił się on na ćwiczeniach, które dawały koniu zwinność i gibkość. Był także wynalazcą Pilarów – słupów służących do nauki zebrania i opracował pierwszą ‘szkołę nad ziemią’. Jednym z największych nauczycieli jeździectwa był królewski mistrz konnej jazdy, koniuszy Ludwika XIV – Gueriniere. Dążył do uzyskania konia rozluźnionego, spokojnego i posłusznego o regularnych i wygodnych dla jeźdźca chodach. Sprawił on, że jeździectwo stało się bardziej nauką, sportem, a nie drastycznymi przeżyciami dla konia. W roku 1572 na polecenie Cesarza Maksymiliana II powstała najsłynniejsza w świecie Hiszpańska Szkoła Jazdy.. Przez pierwszy rok uczono je zrównoważenia pod jeźdźcem, poprzez zwykłą, spokojną jazdę. W drugim roku poznawały ćwiczenia gimnastyczne prowadzące do zebrania, obniżenia zadu i uaktywnienia tylnych kończyn oraz podniesienia przodu z odpowiednim ustawieniem głowy i szyi. Pod koniec drugiego roku uczyły się jeszcze paru dodatkowych sztuczek, a następnie sprawdzano ich umiejętności, aby mogły iść dalej. 3 i 4 rok treningu obejmował lotne zmiany nogi w galopie, co jedno tempo, piruet, hiszpański kłus, a konie szczególnie uzdolnione uczono skoków szkolnych.
Europejskie Szkoły Jazdy
We Francji odpowiednikiem Hiszpańskiej Szkoły Jazdy była Cadre Noir w Saumur. Szkolono tam konie głównie na ujeżdżalni. W Anglii poważną pozycję pozyskała szkoła ks. Newcastle Wiliama Jamesa, a w Niemczech jeźdźca Georga Engelhardta von Lohneisena. W czasach późniejszych powstawały nowe szkoły prowadzone przez mistrzów jeździeckich: Francois Bauchera, Antoina d’Aure, Jamesa Fillisa i innych. Zwracano tutaj uwagę na klasyczną szkołę jazdy. Wszystkie wyżej wymienione szkoły przyznawały jeźdźcowi tytuł instruktora, kiedy opanował on zasady jazdy maneżowej, dwa lata studiował ‘wyższą szkołę’ i przeszedł kurs jazdy terenowej z pokonywaniem naturalnych i sztucznych przeszkód. Prawdziwej zmiany w jeździectwie dokonał Włoch – Federico Caprilli, uzdolniony jeździec Szkoły w Pinerolo. Ujeżdżał on młode konie w terenie dając im swobodę i możliwość naturalnego zrównoważenia się pod jeźdźcem. Starał się unikać wymagań sprzecznych z naturą konia zwracając dużą uwagę na jego psychikę. To bardzo dobrze wpływało na konia, a przede wszystkim dawało mu wolność. Był zwolennikiem dosiadu podążającego za ruchem konia i w żaden sposób go niekrępującego. Tę szkołę nazwano „szkołą naturalną”. W latach 1924-1939 w Polsce w szkole grudziądzkiej przy udziale Karola Rommla, Leona Kona i Zahorskiego powstała swoista odmiana włoskiej szkoły jazdy. Ponieważ opanowali oni zarówno jazdę maneżową w szkołach Fillisa jak i ‘szkołę naturalną’ polska odmiana cechowała się większym opanowaniem koni dzięki starannemu ich ujeżdżeniu, lepszym oddziaływaniem na konia przy użyciu pomocy i dużą wszechstronnością jego wyrobienia. Jeżdżący tą metodą polscy jeźdźcy zwyciężali na wielu międzynarodowych zawodach i Olimpiadach. Zdobyli 18 Pucharów Narodów i 4 Medale Olimpijskie.
Sklepy jeździeckie
Aby uprawiać jeździectwo potrzebujemy artykuły jeździeckie. Odzież jeździecka czy sprzęt dla konia to mus aby uprawiać czynnie jeździectwo.
Czym jest jeździectwo angielskie?
Jeździectwo angielskie (ang. english riding), znane w Polsce także, jako jeździectwo klasyczne, jest stylem jazdy konnej wykorzystywanym na całym świecie. Siodła wykorzystywane do niego mają niezbyt głębokie, płaskie siedziska. Zwykle są wyściełane od spodu. Zależnie od dyscypliny, do której są wykorzystywane mogą mieć jednak różną budowę. Są jednak zwykle lżejsze od siodeł westernowych i zawierają mniej elementów. W stylu klasycznym niezwykle istotny jest sposób dosiadu jeźdźca, który za jego pomocą powinien być w stanie zarówno zatrzymać, jak i przyśpieszyć konia. Na strój jeźdźca angielskiego w trakcie zawodów zwykle składa się kask, bądź toczek, marynarka, koszula oraz bryczesy. Ubiór dopełniają wysokie buty nazywane oficerkami. Strój musi być elegancki i robić wrażenie. Wielka Brytania ze względu na bardzo długą tradycję jeździecką jest uznawana za prawdziwy raj dla miłośników jazdy konnej, aż do współczesnych czasów. W Anglii hoduje się wiele gatunków koni, odbywają się tutaj liczne zawody jeździeckie i różnorodne wyścigi konne. Dziesiątki, a nawet setki klubów jeździeckich oferują turystom kursy nauki jazdy, rajdy konne, rekreacyjne wycieczki po okolicy oraz naukę skoków przez przeszkody. Miłośnicy spędzania wolnego czasu w siodle, mogą galopować ścieżkami wiodącymi przez pagórki, lasy, łąki, wrzosowiska i piaszczyste plaże. A wszystkie te niezapomniane przygody pod okiem wysoko wykwalifikowanych instruktorów.
